Sabah okula gidip İstiklal Marşı ile Andımız'ı okuduktan sonra meydana bir masa, bir bayrak, bir mikrofon, iki de hoparlör çıktı. Geçen dönem okula atanan 4 öğretmeniz. Birbirimize "Hangi belirli gün, hangi hafta, nasıl unuttuk?" derken müdür çıktı, bizi kürsüye davet etti. Dördümüz de kazasız belasız bir yılı doldurmuştuk. Okulumuz bundan dolayı bize küçük bir jest yapmaya karar vermiş: öğretmen yemini ettirmeye. Hava oldukça soğuktu. Tam biz kürsüye çıkınca kuvvetlisinden bir rüzgar esmesin mi! Gözlerim rüzgarda her zaman yaşarmıştır. Yemini ederken gözlerimden yaşlar boşandı. Haliyle bütün çocuklar bana baktı. İçeri girince de soru yağmuruna tutuldum. "Öğreatmanii, neden ağladınız?". "Ağlamadım, rüzgardan oldu." desem, inanmazlar. Duygulandım deyip geçiştirdim. Bakın şu rüzgarın bana ettiğine.
7 yorum:
Geçmiş olsun,şu çocukların gözünden de bişey kaçmıyo :)
sizi her okudugumda gururla ic geciriyorum sizi hic tanimadigim halde :)
Esra
çok sevimli olmuş bu :)
Anibal,
Çok cinler gerçekten.
Esra Hanım,
Teşekkür ediyorun :)
Beyhan,
Önce 'Ya hayır' diye kürsüye çıktık ama sonra hoşumuza gitti. Resmi bir şey ifade etmese de güzel bir jest oldu.
tebrık ederım bende duygulanmıstım kendı yemın torenımde ama bızımkı ılce de protokol onundeydı :)
Teşekkür ederim :)
Bizimki okulun jestiydi yalnızca. Protokol önünde edememiştim, hatırlarsın. Ben duygulanmadım da çocuklara açıklama yapıp bir de üstüne "saklamaya çalışıyor" damgası yiyeceğime öyle deyip geçiştirdim.
Yorum Gönder